Με αφορμή ένα ιστορικό γεγονός του 1944, την επίσκεψη του αντιπροσώπου του Ερυθρού Σταυρού Μωρίς Ροσέλ στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Τερεζίν, το επονομαζόμενο "γκέτο-μοντέλο", ο Χουάν Μαγιόργκα δεν γράφει ένα έργο μνήμης για το Ολοκαύτωμα, αλλά ένα έργο για τη σημερινή πραγματικότητα, για τον σύγχρονο θεατή-Ροσέλ που αρνείται να "σπρώξει την πόρτα" και να δει με τα μάτια του τη φρίκη. Τον θεατή που αρκείται σε αυτά που του δείχνουν, σε αυτά που καθησυχάζουν τη συνείδησή του, όση συνείδηση του έχει απομείνει. Την ιστορική τραγωδία και τον τρόμο από τα σύγχρονα ολοκαυτώματα -στη Ρουάντα, στο Ιράκ, στην Παλαιστίνη και σε τόσα άλλα μέρη του κόσμου μας- την εξαφανίζει σήμερα το θέαμα που προσφέρουν τα ΜΜΕ. [...]
Ο Μαγιόργκα μιλάει για το χτες και το σήμερα στις αναισθητοποιημένες από την εικόνα κοινωνίες μας. Μιλάει για μας, "τα μάτια του κόσμου", που δεν μπορούν πια να δουν πίσω από τα εκτυφλωτικά φώτα των τηλεοπτικών σόου.

Μαρία Χατζηεμμανουήλ