[...] Πετάγεται, τότενες, ο βλάχος, ο Αβέρωφ.
- Πριν πάμε σε σχηματισμό κυβέρνησης, να φωνάξουμε τον Καραμανλή... Οι άλλοι στραβομουτσουνιάσανε.
- Που να τον εβρούμε τώρα;
- Μα είναι μακριά κι εμείς καιγόμαστε...
- Έχουμε και διαφορά ώρας με το Παρίσι...
- Αφήστε μη τον εξυπνήσουμε και μας πλακώσει στα μπινελίκια...
Κι αρχινάνε να μοιράζουνε θέσεις. Πρωθυπουργός ο Κανελλόπουλος, αντιπρόεδρος ο Μαύρος και πάει λέγοντας. Ο βλάχος, όμως, δεν το 'βαλε κάτω. Ψάχνει, βρίσκει τον Καραμανλή στο Παρίσι. Του τηλεφωνάει.
- Εμπρός, εμπρός, ποιος είναι;
-Ο Αβέρωφ...
- Ποιος είναι ρε; Δεν ακούω καλά...
- Αυτό το ξέρουμε, ο Βαγγέλης είμαι, ο Αβέρωφ...
- Ποιος;
- Ο Αβέρωφ ρε κουφάλογο!
- Ποιος;
-Α-βέ-ρωφ!Α-βέ-ρωφ!
- Ποιος ωφ ρε; Δεν μιλάω με κουμμούνια...
- Ο Αβέρωφ ρε, ο Αβέρωφ...
- Ααααα, έλα ρε, τι κάνεις, τα παιδιά καλά; Τ' αμπέλια, τα τυριά;
- Κουφέ ακούς; Πάρε αεροπλάνο, πάρε παπόρο, έλα με τα πόδια, έλα κολυμπώντας, πάντως έλα...
Μιλάει ο Καραμανλής στο τηλέφωνο με τον Γκιζίκη, μιλάει με τους αρχηγούς του Στρατού, του λένε τα δικά τους, ακούει τα μισά, ψήνει και το κολητάρι του, τον Ζισκάρ ντ' Εστέν, να του δώκει τ' αεροπλάνο του για να γυρίσει πίσω στο πιτς φυτίλι και φτάνει στην Αθήνα στις 24 Ιουλίου τα ξημερώματα. Ξημέρωνε η μέρα πού 'πεφτε η χούντα! [... ]