"Πού συναντάει κανείς ανθρώπους; Πού γνωρίζονται οι άνθρωποι;
Σε παμπ; Στο γυμναστήριο; Στο σουπερμάρκετ; Γάμησέ τα.
Πού συναντάει κανείς ανθρώπους; Θα σας πω εγώ πού.
Αν δεν έχεις βρει τον άνθρωπο σου πριν να πάρεις το πτυχίο σου, θα παντρευτείς κάποιο βούρλο απ' τη δουλειά σου. Είναι απλό.
Ξέρετε πως αναπαράγονται τα ζώα σε συνθήκες αιχμαλωσίας; Τα βάζουν στο ίδιο κλουβί."

Αυτή είναι η άποψη του Τομ, που δίνει το στίγμα του έργου από την πρώτη κιόλας στιγμή. Η πεζή όψη του έρωτα, η καθημερινότητα των σχέσεων μέσα σ' ένα εργασιακό περιβάλλον που μοιάζει με φυλακή. Οι φοβίες και οι δισταγμοί των αντρών, που επενδύονται με μανιφέστα ανεξαρτησίας. Τα στερεότυπα για το άλλο φύλο. Και στο βάθος εξιδανικευμένος κάποιος εφηβικός έρωτας. Τι περιθώρια αφήνει κανείς στον εαυτό του να συναντηθεί με τον άλλο; Ακούμε λοιπόν την ιστορία μιας τέτοιας σχέσης από την πλευρά του άντρα.

Υποθέτω πως έρχεται μια στιγμή που πρέπει να αποδεχτείς ότι έχεις φτάσει "σε μια ηλικία", κι αν είσαι με έναν άντρα που δεν είναι καθυστερημένος ή βιαστής ή τρελαμένος οπαδός δεν ξέρω ποιας ομάδας, τότε είσαι μάλλον με τον καλύτερο που θα μπορούσες να βρεις.

Κι αυτή είναι η Έμυ, που μας διηγείται στη δεύτερη πράξη την ιστορία αυτής της γνωριμίας από τη δική της σκοπιά. Διαφορετική. Ο ασύμπτωτος κόσμος των δύο φύλων.

Αυτό είναι το εύρημα του D. C. Jackson, που μας δίνει μια πρισματική εικόνα των σημερινών ερωτικών συναλλαγών, με πολύ "υποψιασμένο" χιούμορ. Αλλά και με αγάπη και κατανόηση για το ανθρώπινο είδος.

Η κωμωδία είναι είδος εν ανεπαρκεία. Γι' αυτό χαιρόμαστε ιδιαίτερα όταν βρίσκουμε έργα που την ανανεώνουν, συντονισμένα με τη ζωή και την ευαισθησία του σήμερα. Έχουμε ανάγκη να γελάσουμε. Όχι βέβαια ξεχνώντας ποιοι είμαστε, αλλά κοιτάζοντας τον εαυτό μας και τη ζωή μας από πιο κοντά. Χωρίς γέλιο δεν αντέχεται.

(Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, "Σημείωμα του σκηνοθέτη")