Καμία πράξη εξουσίας, θετική ή αρνητική, δεν μπορεί να εμφανιστεί στην εξωτερική πραγματικότητα αν προηγουμένως δεν έχει αποτελέσει γεγονός μέσα στη φαντασία. Αυτή είναι η άποψη που υποστηρίζεται εδώ. Η ποιότητα της εξουσίας φανερώνεται για πρώτη φορά μέσα στον κόσμο του αοράτου, με τον πιο βαθιά προσωπικό τρόπο. Εκεί, ανάλογα με το αν η σχέση δύναμης ανάμεσα στον καθένα μας και τον άλλο άνθρωπο παίρνει τη χροιά της ζωής, δηλαδή της ορμής για τη βίωση της διαφάνειας (συνεξύψωση), ή τη χροιά του θανάτου, δηλαδή της αδίστακτης κυριαρχικότητας μέσα στην αδιαφάνεια, η ένταση της ύπαρξής μας στοιχηματίζει με το μυστήριο της διπλής μας δυνατότητας. Στην πρώτη περίπτωση, η φαντασία νιώθει το συλλογικό νόημα της αμοιβαιότητας και του δίνει άπειρες αισθητές μορφές μέσα στην ανάταση. Στη δεύτερη περίπτωση, αυτό το νόημα παύει να εμπιστεύεται τον εαυτό του και η φαντασία το αφήνει να νικιέται μέσα στο αδιέξοδο της τάσης για την επιβολή. Η γενναιότητα του περάσματος από τη δεύτερη περίπτωση στην πρώτη είναι το πολιτικό ζητούμενο στον μηδενισμό που ζούμε.