Στις μέρες μας μιλούμε (ακόμα) για την απεργία και τα αποτελέσματα της, καθώς και για το συνδικαλιστικό κίνημα, για τις κοινωνικές ασφαλίσεις και την κοινωνική αρωγή, για το άδικο φορολογικό σύστημα που πλήττει ιδιαίτερα τις χαμηλές εισοδηματικές τάξεις και αφήνει ασύδοτο το κεφάλαιο και προκαλεί την "αποχαλίνωσιν των φορέων του πλούτου", για τη μείωση των έμμεσων φόρων που είναι από τη φύση τους άδικοι γιατί αντιμετωπίζουν ως ίσα όλα τα βαλάντια, για την πολιτική και αστική ισότητα των δύο φύλων, για την αποκατάσταση των ακτημόνων με την αναγκαστική απαλλοτρίωση των μεγαλοϊδιοκτησιών, ή, ακόμα, για την ανανέωση της πολιτικής ζωής, για την δημιουργία κομμάτων αρχών και όχι προσωπικών και αρχηγικών, για την ανακαίνιση του κοινοβουλευτισμού, την αμεσότερη συμμετοχή του λαού στη λήψη των αποφάσεων, για την καθιέρωση του συστήματος της απλής αναλογικής που εξυγιαίνει τον πολιτικό βίο και καταπραΰνει τα κομματικά πάθη, αλλά αγνοούμε ποιος πολιτικός αγωνίστηκε πρώτος για όλα αυτά από ανώτερες κυβερνητικές θέσεις ακόμα και αυτής του πρωθυπουργού, ποιος ήταν εκείνος που θέλησε να γκρεμίσει το ολιγαρχικό και "κατεργατικό" ελληνικό κράτος των αρχών του εικοστού αιώνα και να δημιουργήσει ένα νέο κράτος "επί απολύτως λαϊκής βάσεως εδραζόμενον".
Αυτός ήταν ο Δημήτριος Γούναρης.