Το όνομα του στρατηγού Τσολάκογλου έχει γίνει, ιδίως κατά τα τελευταία χρόνια, συνώνυμο του αρχαίου Εφιάλτη. Όχι εντελώς άδικα τον χαρακτήρισαν ως τον Έλληνα Πεταίν. Δεν έχει καμιά σημασία αν ευσταθεί ή όχι και αν ανταποκρίνεται στα πραγματικά περιστατικά. Το βέβαιο είναι ότι πρόκειται περί του στρατηγού εκείνου (του οποίου η ελληνική κοινή γνώμη είχε θαυμάσει την πολεμική του δράση στο Αλβανικό Μέτωπο και τον είχε αποκαλέσει ήρωα της Τρεμπεσίνας, της Μόροβας και του Πόγραδετς) που, παρά τις διαταγές των ανωτέρων του, όταν ο ίδιος θεώρησε ότι δεν υπήρχε κανένα άλλο περιθώριο αντίστασης πήρε την πρωτοβουλία να συνάψει τη Συνθηκολόγηση με τους Γερμανούς.
Στη συνέχεια δέχθηκε να αναλάβει και την πολιτική διακυβέρνηση της κατεχόμενης πλέον χώρας, καλύπτοντας το κενό εξουσίας που προέκυψε με την αποχώρηση της νόμιμης κυβέρνησης Τσουδερού στην Κρήτη. Η εποχή ήταν αναμφίβολα τραγική και επί των ημερών του σημειώθηκε ο μεγάλος λιμός και το θανατικό του χειμώνα 1940-41, παράλληλα με την έξαρση της μαύρης αγοράς και την καταλήστευση της ελληνικής οικονομίας, Αλλά σε όλα αυτό και σε πολλά άλλα ακόμα ο Γεώργιος Τσολάκογλου, που μετά την Απελευθέρωση καταδικάστηκε σε θάνατο, ασφαλώς είχε τη δική του εκδοχή. Την κατέγραψε όσο ήταν φυλακισμένος λίγο πριν από τον θάνατό του από λευχαιμία και είναι τα Απομνημονεύματά του. Δεν είναι απλώς απολογητική η εκδοχή του. Είναι και αποκαλυπτική για πρόσωπα και γεγονότα της εποχής...