Οι μαρτυρίες των επωνύμων συνήθως προσφέρουν νέα στοιχεία σε γνωστές ιστορίες. Για τους ανώνυμους, η δημοσίευση είναι ένα δεύτερο πέρασμα από τον κόσμο των ζωντανών. Γιατί όμως πρέπει να μας ενδιαφέρουν αυτοί που δεν αξιώθηκαν τα φώτα της δημοσιότητας; Ίσως γιατί μοιάζουν με τους περισσότερους από εμάς που δεν γνώρισαν την εφήμερη αθανασία της αναγνώρισης. Άλλωστε, ο χρόνος που οι επώνυμοι και οι ανώνυμοι ανάλωσαν σε έργα με σημασία για τα κοινά είναι συνήθως αντιστρόφως ανάλογος με τον χρόνο που επένδυσαν στις ανθρώπινες σχέσεις.

Η μαρτυρία του πατέρα μου, Μάρκου Χρήστου Βερέμη, βρέθηκε στο αρχείο του αρκετά χρόνια μετά τον θάνατό του. Η αφήγηση, που δημοσιεύεται εδώ, πρέπει να άρχισε να γράφεται στα τέλη της δεκαετίας του 1950, αλλά βασίζεται σε σημειώσεις σύγχρονες των γεγονότων, πολλές από τις οποίες βρίσκονται στο αρχείο. Το φωτογραφικό υλικό που εικονογραφεί το κείμενο προέρχεται από πέντε λευκώματα που καλύπτουν την περίοδο 1908-1950 και ανήκουν στον αδελφό μου Χρήστο και εμένα.

Ο Μάρκος Χ. Βερέμης ήταν ένας αυτοδημιούργητος με υψηλό δείκτη νοημοσύνης, ισχυρή βούληση και αφοσίωση στους δικούς του. Αγαπούσε τη ζωή με εκρηκτική αισιοδοξία, αλλά ήταν εξαιρετικά πειθαρχημένο άτομο ώστε να υποτάσσει τις ορέξεις του στους σκοπούς που επέλεγε να υπηρετήσει. [...]

(από την εισαγωγή του Θάνου Μ. Βερέμη)