"Αν σε στενοχωρώ, πες μου το μονάχα και θα φύγω, θα φύγω στη στιγμή. Πες μου, όμως, δεν με βρίσκεις πολύ άσχημο";
"Αυτό είν’ αλήθεια", είπε η Πεντάμορφη, "γιατί δεν ξέρω να λέω ψέματα. Μα πιστεύω πως είσαι πολύ καλός".
"Δίκιο έχεις", είπε το τέρας, "μόνο που, πέρα απ’ την ασχήμια μου, δεν έχω καθόλου μυαλό. Ξέρω καλά πως είμαι ένα τέρας και τίποτ’ άλλο".
"Δεν είναι τέρας κάποιος που πιστεύει πως δεν έχει μυαλό", είπε η Πεντάμορφη.
"Ναι, κυρά", αποκρίθηκε το τέρας, "έχω καλή καρδιά· μα πάλι είμαι τέρας".
"Πολλοί άνθρωποι είναι χειρότερα τέρατα από σένα", είπε η Πεντάμορφη, "και κάλλιο η δική σου όψη, παρά εκεινών που έχουνε όψη ανθρώπου, μα κρύβουν μια καρδιά ψεύτικη, σάπια, αχάριστη".

Η Πεντάμορφη και το τέρας είναι μια αρχέγονη και οικουμενική ιστορία που μιλάει για την εκπλήρωση της ύπαρξης, που μιλάει για την οδυνηρή πορεία που οδηγεί στη συνάντηση με τον άλλο. Στην πορεία αυτή, ο άνθρωπος ξαναβρίσκει το χαμένο του πρόσωπο, μεταμορφώνεται από τέρας σε πρίγκιπα, από κόρη καλής οικογένειας σε πλήρες πρόσωπο που χωράει τον άλλον. Το κυριότερο δε είναι ότι η μεταμόρφωση αυτή δεν γίνεται με μαγικό τρόπο. Πρόκειται πραγματικά για μια αλλαγή συνείδησης, για μια αλλαγή βλέμματος.