Στα τέλη της δεκαετίας του ’50, η γειτονιά άρχισε να αλλάζει πρόσωπο.

Τα παλιά διώροφα και τριώροφα σπίτια χάνονταν το ένα μετά το άλλο, παραχωρώντας τη θέση τους σε άχρωμες τσιμεντένιες πολυκατοικίες, που διέθεταν όλες τις "σύγχρονες ανέσεις": ανελκυστήρες, κεντρική θέρμανση, ηλεκτρικούς θερμοσίφωνες και τα τοιαύτα. Αλλά τους έλειπε το κυριότερο: η ατμόσφαιρα της γειτονιάς, αυτό το πολύτιμο αγαθό, που τότε δεν καταλαβαίναμε την αξία του. Η δυστυχία του γείτονα ήταν και δική μας δυστυχία, τα προβλήματά του τα μοιραζόμασταν όλοι μας. Γι’ αυτό και οι ανθρώπινοι (οι φιλικοί, θα έλεγα) δεσμοί, που μας είχαν συνδέσει, ήταν γεροί και σταθεροί.

Χρειάστηκε να κυλήσουν αρκετές δεκαετίες για να συνειδητοποιήσουμε πόσο ακριβά είχε πληρώσει ο ψυχικός μας κόσμος την "πρόοδο" και τις πολυκατοικίες "με όλα τα σύγχρονα κομφόρ". Αυτή, λοιπόν, ήταν η γειτονιά μας, που σήμερα δεν υπάρχει πια. Έχει υποκύψει στο κύμα της ισοπέδωσης των πάντων...