Ο άνεμος φυσούσε πια μανιασμένα, εκδικητικά. Μαστίγωνε τα πρόσωπά μας, έπαιρνε τα μαλλιά μας, τις φωνές μας και τις ταξίδευε μακριά. Τα νερά είχαν πάρει το σκούρο χρώμα της νύχτας κι αναταράζονταν, λες κι ο Ποσειδώνας τα χτυπούσε αδιάκοπα με την τρίαινά του. Τα κύματα, άγρια, δίπλωναν στα δύο. Θάλασσα κι ουρανός έμοιαζαν ένα. Γαλάζιες αστραπές έσχιζαν τα ουράνια φωτίζοντας για λίγο τη θάλασσα, δημιουργώντας ένα θέαμα φαντασμαγορικό, μοναδικό, που δεν είχα ξαναδεί. Στην αγωνία μας, οι στιγμές έμοιαζαν μέρες και τα λεπτά ολόκληρα χρόνια. Η βάρκα των "φίλων μας", μέσα σ' αυτήν την ανεμοδούρα, είχε χαθεί από τα μάτια μας.
Θα καταφέρναμε άραγε να φτάσουμε σώοι στην απέναντι βραχονησίδα;...