Ο Ζοέλ Πομμερά, που συστήνεται με την παρούσα έκδοση για πρώτη φορά στο ελληνικό θεατρόφιλο αναγνωστικό κοινό, αποκαλεί τα έργα του "δραματικά ποιήματα" και "θέατρο της πράγματικότητας" το σκηνοθετικό του ιδίωμα, με το οποίο αντιτάσσεται ευθέως στο νατουραλισμό. Το βλέμμα του είναι ευθύβολα στραμμένο στη χαμένη τιμή της μεγάλης πολιτιστικής κληρονομιάς της Ευρώπης: τον ανθρωπισμό. Το κατεξοχήν ουμανιστικό του θέατρο, με τη μορφή της παραβολής, μας μιλά για το τέλος των ιδεολογιών και την κυριαρχία νου καπιταλισμού, για την αλληλεγγύη και τα όρια της ηθικής. Ένα καίριο ρητορικό ερώτημα αναδύεται από το έργο του: μήπως, εντέλει, εκείνο που όλοι εμπορευόμαστε δεν είναι παρά η ίδια η ύπαρξή μας;