Στο λιμανάκι στη μαρίνα
άσπρες αυλές, ζουμπούλια, κρίνα,
βαρκούλες, φώτα στην προβλήτα
και το φεγγάρι βγαίνει, κοίτα!

Σπίτια μικρά προσφυγικά
που στέγασαν τον πόνο,
έγιναν στέκια κοσμικά
μέσα σε λίγο χρόνο.

Εμπνέει η νύχτα για να πας
στο παραμύθι που αγαπάς
κι αρχίζεις μόνος να μιλάς,
κάτι ακούς, όλο γελάς.

Τα χρόνια σου τα παιδικά
οι αναμνήσεις φέρνουν
και μοιάζουν όλα μαγικά
σαν όνειρα που βγαίνουν.

Αφήνεις τώρα τα στερνά,
είσαι παιδί που τριγυρνά
μες στο δρομάκι το στενό,
που μια φορά και ένα καιρό...