Η επαναστατημένη Ελλάς, δια των Συνταγμάτων της, αλλά και των Διακηρύξεων των Εθνοσυνελεύσεών της, απεδείκνυεν ότι ο Αγών της ήτο εθνικοαπελευθερωτικός και μόνον. Αγών ενός Λαού υποδούλου προς ανάκτησιν της Ελευθερίας του και αποκατάστασιν του Δικαίου. Ειδικώτερον, η απόδοσις των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων, η αναγνώρισις της λαϊκής κυριαρχίας, της διακρίσεως των εξουσιών, της αρχής της πλειονοψηφίας και της ισότητος και πάσης άλλης αρχής αποτελούσης στοιχείον ενός Δημοκρατικού Πολιτεύματος, εμφανίζουν το συντακτικόν εκείνο έργον αξιολογώτατον και σπουδαιότατον, τοσούτω μάλλον καθ' όσον επετελέσθη εν μέσω δεινών περιστάσεων και αντιξοοτήτων. Το θαυμαστόν τούτο πολιτικόν έργον χαρακτηρίζεται από την πρωτοτυπίαν, την οποίαν έχουν τα ψηφισθέντα Πολιτεύματα και από το διαπνέον αυτά φιλελεύθερον και δημοκρατικόν πνεύμα.
Εξ αντιθέτου, το αρνητικόν πρόσωπον, το παρουσιαζόμενον κατά την άσκησιν της διοικήσεως, οφείλεται εις τον ανταγωνισμόν, τας προσωπικάς φιλοδοξίας, τον φατριασμόν και το τοπικιστικόν πνεύμα. Ο βιώσας τα γεγονότα και εκ των ιστορικών του Αγώνος Νικόλαος Σπηλιάδης αναφέρει ότι "φοβεροί προδόται των Ελλήνων ήσαν η φιλαρχία και η κακώς εννοουμένη φιλοδοξία". (Ν. Σπηλιάδου, "Απομνημονεύματα", τμ. Γ', σελ. 127).