Πως μπορεί να νιώθει ένα αισθαντικό παιδί που διέρχεται την αργή και κοπιαστική διαδικασία της ενηλικίωσής του μέσα σε ένα σπίτι που μυρίζει έντονα σκοτεινά προμηνύματα κι όταν αυτό είναι το σπίτι ενός πατέρα με υπέρμετρη και υπερχειλίζουσα κατανοήση; Ποιές είναι οι συνισταμένες που θα ωριμάσουν την ενδοστρέφειά του για να περάσει το τοίχος των ηθικών αναστολών και να ολοκληρωθεί σαν άτομο μέσα από ένα σκοτεινό πλέγμα ενοχής; Θα μας το δώσει ο ίδιος ο αφηγητής μέσα από μια απλή και απέρριτη γραφή, γιατί οι μνήμες είναι έντονες σε όλους τους ανθρώπους για την πρώτη περίοδο της ζωής τους. Πολύ περισσότερο σ' αυτόν, που πεισματικά, παρέμεινε παιδί. "Το πατρικό σπίτι μύριζε έντονα πέτρα και υγρασία". Αυτή είναι η κυρίαρχη ανάμνηση στην ιστορία που προτίθεται να μας διηγηθεί. Κι ο ίδιος, ειλικρινής πάντα με τον εαυτό του, ομολογεί πως ένιωθε -και τότε ακόμα- αμφιβολία για την αξία του, ταλάντευση ανάμεσα στην αυτοεκτίμηση και την αποθάρρυνση και τέλος περιφρόνηση για τον αχαλίνωτο αισθησιασμό. "Εκείνη η μέρα θύμιζε λίγο Δευτέρα, αν και ήταν Σάββατο. Μύριζε Δευτέρα, τρεις φορές μεγαλύτερη και τρεις φορές πιο μονότονη από τις άλλες μέρες. Ένιωθα πως ο διάβολος ήταν σε επιφυλακή, πως κάτι θα συνέβαινε... Η ανέκφραστη φρίκη υπήρχε ολόγυρα... Ο δαίμονας τριγύριζε πάντα μέσα στο σπίτι..." Και παρακάτω: "Ένας Θεός μόνο το ξέρει γιατί το έκανα. Ασφαλώς για να υπακούσω στην παρόρμηση που με έπνιγε, τη σκοτεινή επιθυμία να κάνω κάτι κακό, να βλάψω τον εαυτό μου, να φορτωθώ με ενοχή..."
Ποιος αρνείται ότι δε γνώρισε στο πρόσωπο αυτού του παιδιού, το παιδί που υπήρξε κάποτε;