"Η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη είναι μηχανισμοί που γεννούν αστάθεια, ανασφάλεια και ανισότητα. Όχι μόνο δεν προωθούν τη σύγκλιση των χωρών-μελών, αλλά τις διαχωρίζουν
σε κέντρο και περιφέρεια. Η Ελλάδα, ως κατ' εξοχήν χώρα της περιφέρειας, δοκιμάζεται σκληρά από την κρίση, δεδομένου μάλιστα ότι οι επιλογές της Ευρωζώνης καθορίζονται από τις χώρες
του κέντρου. Οι προοπτικές για το μέλλον διαγράφονται δυσοίωνες".

"... Η κρίση της Ευρωζώνης οφείλεται πιο συγκεκριμένα στις δομικές προκαταλήψεις που προκύπτουν από τη λειτουργία της ΟΝΕ. Μια ανάλυση που βρήκα εξαιρετικά εντυπωσιακή προέρχεται από ένα δίκτυο ριζοσπαστών οικονομολόγων που ονομάζεται Έρευνα για το Χρήμα και τα Χρηματοπιστωτικά (Research on Money and Finance). Αυτό το δίκτυο επισημαίνει την έντονη εσωτερική διαίρεση που εμφανίστηκε ανάμεσα στον πυρήνα, του οποίου ηγείται η Γερμανία και στον οποίο συμπεριλαμβάνεται η Ολλανδία, και την περιφέρεια, την Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ελλάδα. (Η Ιρλανδία αποτελεί ειδική περίπτωση.) Πυρήνας και περιφέρεια εκλαμβάνονται καλύτερα ως περιοχές, παρά ως χώρες· η Γαλλία ακουμπά και στις δύο. Αυτή η διαίρεση αντανακλάται στη σταδιακή απώλεια ανταγωνιστικότητας από την περιφέρεια.
Η ανταγωνιστικότητα του πυρήνα έχει ωφεληθεί από τη συμπίεση των εργατικών μισθών, που στη Γερμανία σήμαινε πρακτικά στασιμότητα των πραγματικών μισθών επί μία δεκαετία και πάνω".
(Λόρδος Robert Skiddelsky)

"Συμβατικά, θεωρείται πως η κρίση της Ευρωζώνης προέκυψε επειδή οι χώρες της Μεσογείου ήταν πολύ άσωτες. Υποστηρίζεται πως, εάν απλώς πρόσεχαν, όπως οι βορειοευρωπαϊκές, θα είχαν διατηρήσει την ανταγωνιστικότητα των εξαγωγών τους. Μια πρόσφατη εργασία που στηρίζεται στην προσεκτική έρευνα, η οποία είναι ευρέως γνωστή ως RMF Report και έχει συνταχθεί από ακαδημαϊκούς του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, SOAS, αποδεικνύει ότι αυτή η άποψη είναι αστήρικτη. (...) Το βασικό είναι πως το μεγαλύτερο μέρος του χρέους των μεσογειακών χωρών είναι χρέος του ιδιωτικού τομέα:
Σχεδόν το 90% του ισπανικού χρέους, το 85% του πορτογαλικού και άνω του 50% του ελληνικού χρέους είναι ιδιωτικά. [...]
(Καθηγητής George Irvin)