Η λατρεία της χριστιανικής Εκκλησίας, ιδιαιτέρως δε στην παράδοση της Ορθοδόξου Ανατολής, ουδέποτε εγκατέλειψε το όραμα της ερχομένης Βασιλείας, ουδέποτε έπαυσε να τονίζει - μέσα από τις τελετουργικές της δομές - ότι οι συμμετέχοντες σε αυτήν πιστοί θεωρούνται "πάροικοι" και "επιζητούντες την μέλουσαν πόλιν" (Εβρ. 13,14). Η λειτουργική παράδοση της Ορθοδοξίας απευθύνεται και ενεργεί κατ' αντιστοιχία προς τον άνθρωπο, την κτίση και τις ανάγκες τους· τα εγκόσμια, όμως, αυτά αιτήματα δεν επισκιάζουν την εσχατολογία της, την αναφορά της στο "μέλλοντα αιώνα". Η ορθόδοξη λατρεία συστοιχείται προς τη βαθύτερη φύση της Εκκλησίας: είναι μια τελεσιουργία του παρόντος, εντός της οποίας αντανακλάται η αιωνιότητα.
Ο "χρόνος της όγδοης ημέρας είναι "ένας χρόνος πέρα από το χρόνο", είναι η αχρονική περίοδος η οποία θα αρχίσει με τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου, συμπληρώνοντας έτσι το θεϊκό δημιουργικό έργο των επτά ημερών. Η όγδοη ημέρα συνιστά, τοιουτοτρόπως, έναν "τύπο του μέλλοντος αιώνος" και συμβολίζει την "τελειότητα της αιωνιότητας". Η παρούσα μελέτη της εννοίας της ογδόης στη λατρεία της ορθοδόξου Εκκλησίας δεν αφορμάται απλώς από μία βιβλιογραφική - περί του θέματος - έλλειψη στο χώρο της λειτουργικής θεολογίας. Ερευνώντας, τέσσερις, συνολικώς, περιπτώσεις Μυστηρίων, Ακολουθιών και λατρευτικών συγκυριών, στις οποίες προβλέπονται τελετουργικές πράξεις κατά την όγδοη - από της τελέσεως τους - ημέρα, εισέρχεται κατ' ουσίαν στο νευραλγικό θέμα του λειτουργικού χρόνου και του εσχατολογικού χαρακτήρα της ορθοδόξου λατρείας.