Η Ελλάς ως σημείο αναφοράς για τον συλλογισμό περί της πολωνικής ιστορίας εμφανίζεται όχι μόνο στο έργο των λεγόμενων "μεγάλων Πολωνών ρομαντικών" (Μιτσκέβιτς, Σουοβάτσκι, Νόρβιντ και Κρασίνσκι) οι οποίοι έχουν δημιουργήσει κυρίως στην εξορία. Επίσης οι ποιητές οι οποίοι έμειναν στην σκλαβωμένη πατρίδα (Ουγιέϊσκι, Λεναρτόβιτς, Πάϊγκερτ και Ρομανόφσκι) βρήκαν έμπνευση στην ελληνική ιστορία ως πηγή προτύπων για την σύγχρονη εποχή: έχουν αναφέρει προ πάντων τα σπαρτιάτικα πρότυπα, κυρίως τον Τυρταίο ο οποίος ενσάρκωνε τις βασικές αξίες του πολωνικού ρομαντισμού.
Ιδιαίτερη θέση στην εικόνα της Ελλάδος στην πολωνική ποίηση του ΙΘ' αιώνα κατέχει η αποδοχή των νέων ελληνικών ασμάτων στο έργο του Τσίπριαν Νόρβιντ, του Αλέξανδρου Χότσκο και κυρίως του Γιούζεφ Ντούνιν-Μπορκόφσκι. Το έργο τους ανήκει στο ευρωπαϊκό ρεύμα εμπνευσμένο από την νέα ελληνική δημοτική λογοτεχνία η οποία άνοιξε τα μάτια των Ευρωπαίων στα ελληνικά θέματα. Υπάρχει γνώμη ότι τα ποιήματα του Ντούνιν-Μπορκόφσκι, εκλεκτού ελληνιστή, έχουν εμπνευστεί από τον βίο της ελληνικής διασποράς που ζούσε στις ανατολικές περιοχές της Πολωνίας και έχουν κυκλοφορήσει στην Ελλάδα σε ελληνικές μεταφράσεις.
Οι ρομαντικές ελληνικές εμπνεύσεις ζουν ακόμα στον πολωνικόν πνευματικόν βίον και έχουν επηρεάσει το έργο των μεταγενεστέρων γενιών, μεταξύ άλλων λογοτεχνών και καλλιτεχνών τόσο σπουδαίων για την Πολωνία όσο ο Στανίσουαβ Βισπιάνσκι και ο Ζμπίγκνιεβ Χέρμπερτ.