Η διαπαιδαγώγηση ενός ορφανού παιδιού είναι μια υπόθεση που αφορά όχι μόνο στο δάσκαλο, αλλά σε όλα τα οικεία πρόσωπα, τα οποία πλαισιώνουν το πνευματικό, ψυχικό και κοινωνικό περιβάλλον που αυτό ζει, κινείται και μεγαλώνει. Οι γονείς αποτελούν τη βάση της φυσιολογικής σωματικής και ψυχοπνευματικής ανάπτυξης του παιδιού. Η, εξαιτίας του θανάτου, στέρηση από το παιδί του ενός ή και των δύο γονέων, δημιουργεί βαθύ πλήγμα στην παιδική ψυχή του. Έτσι, το έργο της αγωγής σ' ένα ορφανό παιδί παρουσιάζει σημαντικές ιδιαιτερότητες. Ο παιδαγωγός οφείλει, παράλληλα με την ειλικρίνεια και ανιδιοτελή αγάπη προς το ορφανό παιδί, να διαθέτει κατά το δυνατόν άρτιο ψυχοπαιδαγωγικό εξοπλισμό, απαραίτητο για τη διαπαιδαγώγησή του.