Τυχόν ομαλοποίηση των σχέσεων της Κυπριακής Δημοκρατίας με την Τουρκία καθώς και μια ενοποιητική ομοσπονδιακή λύση θα δημιουργήσει θετικά δεδομένα. Όμως η Άγκυρα και η τουρκοκυπριακή ηγεσία θεωρούν ότι στα πλαίσια μιας διευθέτησης η Κυπριακή Δημοκρατία θα αντικατασταθεί από μια νέα κρατική οντότητα η οποία θα προκύψει από την αλληλοαναγνώριση δύο συνιστώντων κρατών. Τυχόν υλοποίηση αυτής της προσέγγισης θα είναι μοιραία και μη αναστρέψιμη. Πέραν τούτου η εντύπωση ότι η οποιαδήποτε λύση του Κυπριακού συνεπάγεται βελτίωση του status quo καθώς και οικονομικά οφέλη είναι λανθασμένη και επικίνδυνη. Είναι αμφίβολο έως αδύνατο να λειτουργήσει η Κύπρος στην Ευρωζώνη με την εφαρμογή του υπό συζήτηση πλαισίου λύσης. Η φιλοσοφία της βάσης των συνομιλιών στηρίζεται σε εθνοκοινοτικούς ή/και θρησκευτικούς πυλώνες και στην έννοια της "συναινετικής δημοκρατίας". Μεταξύ άλλων, απαιτείται μεγάλος βαθμός ανοχής καθώς και ένα ελάχιστο κοινό πλαίσιο επιδιώξεων και αρχών από τα εμπλεκόμενα μέρη για να υπάρχουν οι απαιτούμενες συναινέσεις και αποφάσεις. Τέτοιου είδους μοντέλα οδηγούν συνήθως σε δυσλειτουργία, τριβές και απογοητεύσεις. Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα της Βοσνίας. Η στρατηγική που ακολουθείται στο Κυπριακό πρέπει να επαναξιολογηθεί και να εξετασθούν εναλλακτικές επιλογές. Θα πρέπει να αναζητηθεί ένα ενοποιητικό ομοσπονδιακό πλαίσιο με υποφερτό διοικητικό κόστος και να ενθαρρυνθεί η οικοδόμηση ενός πλαισίου κοινών επιδιώξεων. Είναι επίσης σημαντικό να αξιολογηθεί η σημασία μιας εξελικτικής διαδικασίας η οποία θα εμπεριέχει εδαφικές αναπροσαρμογές.