[...] Η δύναμη της Isabelle Huppert βρίσκεται στο γεγονός ότι δίνεται εξ ολοκλήρου στους ρόλους της, κρατώντας ταυτόχρονα μια φαινομενικά ψυχρή απόσταση από αυτούς, κάτι που κάνει μαγευτικά αινιγματικό το παίξιμο της. Υπάρχει ένα μυστήριο πίσω από αυτό το πρόσωπο, για το οποίο ο Bertrand Tavernier λέει ότι "έχει μια στρογγυλάδα που θυμίζει Renoir, μια πλευρά υπέροχα παιδική, μια εσωτερικότητα που τη διαπερνούν εκλάμψεις ξέφρενου γέλιου". Κάτι που της επέτρεψε να είναι εξίσου πειστική ως χαζο-έφηβος στο "Χορό των διεφθαρμένων" (Les Valseuses) του Bertrand Blier, την ταινία που την ανέδειξε, αλλά και ως ευαίσθητη 18χρονη που δεν είναι ακόμα ώριμη να επιβιώσει από την σκληρότητα (των συναισθημάτων) ενός βασικά ανδροκρατούμενου κόσμου ("Η δαντελοπλέκτρα" του Claude Goretta, η ταινία που θα την καθιερώσει διεθνώς). Στη συνέχεια η κινηματογραφική της persona θα ταυτιστεί με γυναίκες που όπως η "πέστροφα" πάνε αντίθετα στο ρεύμα, είτε για να τσακιστούν επειδή ξεπέρασαν τα όρια ("Υπόθεση γυναικών", "Μαντάμ Μποβαρί"), είτε για να θριαμβεύσουν έναντι των ανδρών και της κοινωνίας, ενίοτε με μια μικρή δόση διαστροφής ("Η πέστροφα") ή κυνικής αφέλειας ("Η τελετή"). [...]