"Η Αναγνώριση" πρωτογράφτηκε τον χειμώνα του 2002.
Δεν θυμάμαι την αφορμή.
Θυμάμαι μόνο το τετράδιο: μπλε, μεσαίου σχήματος. Πενήντα σελίδες, όλες με ρίγες. Σκεφτόμουν τη Λούλα Αναγνωστάκη.
Ένα τηλεφώνημα.
Κάτι αδιέξοδους έρωτες.
Γυναίκες και άντρες να χάνουν τα χρόνια τους λησμονώντας - πώς το ‘γραψε ο Καρούζος; - «τον ήχο ενός ανθρώπου μεσ’ στα ενδύματα».
Τις παραιτήσεις.
Ύστερα δεν σκεφτόμουν τίποτα.
Μονάχα ότι ήθελα να γράψω αυτή την ιστορία, μ’ αυτόν τον τρόπο.
Γι’ αυτή τη γυναίκα και γι’ αυτόν τον άντρα, που είναι ανυπόφορα παρών σ’ όλο το έργο κι ας μη μπορεί να προφέρει ούτε μια λέξη.
Για να ακούγεται εδώ, σημαίνει ότι τελικά τα κατάφερα.
Την έγραψα.
Δεν ξέρω το νόημά της.

Άκης Δήμου