Αυτό το έργο, βασίζεται στην πρόταση πως η κινηματογραφική ταινία, πέρα από Τέχνη, Τεχνική, Δοκίμιο ή Μέσον, είναι μια ανθρώπινη έκφραση λόγου: Ο κινηματογράφος είναι ο τρίτος λόγος του ανθρώπου, που μετά τον Προφορικό και τον Γραπτό, ήρθε να συμπληρώσει την έκφρασή του με τη μιμητική και αναπαραστατική άρθρωση των κινουμένων εικόνων. Έτσι διαπιστώνουμε πως ο λόγος αυτός, περισσότερο από οποιανδήποτε άλλην έκφραση, διεισδύει με την ίδια του τη φύση στ' αρχετυπικά μυστικά του κόσμου, του λόγου και του ενδιάμεσου πεδίου αλληλεπίδρασης. Αποτελεί δηλαδή το κατ' εξοχήν φιλοσοφικό (και επιστημονικό;) εργαλείο, με το οποίο μπορούμε να ελέγξουμε την αξιοπιστία (αλήθεια;) κάθε φιλοσοφικού (και επιστημονικού;) σκεπτικού.

Η θεωρία που εκτίθεται σ' αυτό το έργο, μπορεί από μιαν άποψη να συγγενεύει με τις θεωρίες του "καθαρού κινηματογράφου" (cinema pur) των Γάλλων Ιμπρεσιονιστών, ή ακόμα με τις απόψεις για τον "κινηματογράφου του δημιουργού" (cinema d' auteur) της Nouvelle Vague, μπορεί ακόμα να παραπέμπει σε κείμενα των Henri Bergson ή του Gilles Deleuze, όμως αυτές οι θεωρίες, καθώς και όλες οι άλλες, ακόμα κι αν φαίνονται αντιφατικές μεταξύ τους, εντάσσονται στη μία και μοναδική "Θεωρία του τρίτου λόγου" που προτείνει ο συγγραφέας. Κι είναι αυτό που η Επιστήμη ονομάζει Γενική Θεωρία, στην προκειμένη περίπτωση του Κινηματογράφου.