...Όχι, ποτέ δεν φανταζόταν ότι το μίσος θα ήταν έτσι. Τόσο όμορφο. Τόσο μοναδικό. Τόσο καθάριο. Τόσο γεμάτο ζωή. Νιώθει σαν να είχε πάντοτε ένα κενό μέσα της -όπου μερικές φορές εισέβαλλαν προσωρινά ο φόβος, ο τρόμος, η αβεβαιότητα και η ανησυχία, άλλες φορές ένα ξέσπασμα αγάπης, ή κάθε είδους ταραχώδη και σκοτεινά συναισθήματα, αλλά κυρίως έμενε άδειο- το οποίο τώρα είχε γεμίσει από αυτό το περίλαμπρο μίσος. Είναι σαν μεγεθυντικός φακός, που ενώνει πολλές ακτίνες φωτός και τις εστιάζει με τρομακτική ακρίβεια σε ένα μόνο σημείο, κάνοντάς το να αναφλεγεί, και μέσα σε μια εκπληκτική στιγμή δίνει κατεύθυνση και νόημα σε όλη της τη ζωή. Καμιά αγάπη δεν θα μπορούσε ποτέ να της χαρίσει αυτή την αίσθηση πληρότητας που της χαρίζει αυτό το μίσος...
Αρχές 20ού αιώνα. Για την ευζωία του ανδρικού γερμανικού πληθυσμού, η Γερμανία στέλνει στην αποικία της στη Νοτιοδυτική Αφρική ολόκληρες φουρνιές από νεαρές και απελπισμένες κοπέλες που ονειρεύονται το γάμο ή έστω πιο ανθρωπινές συνθήκες ζωής. Η Χάνα, μια κοπελίτσα που έζησε σε ορφανοτροφείο και έχει υποστεί κάθε δυνατή εκμετάλλευση στα σπίτια που αυτό το ίδρυμα την έστελνε να ξενοδουλέψει, ονειρεύεται μια πιο φωτεινή ζωή στην άλλη πλευρά της σιωπής, εκεί όπου γενιέται ο άνεμος που κάνει τις φοινικιές να λυγίζουν. Το πλοίο της ελπίδας μετατρέπεται όμως σε κόλαση για την άμοιρη Χάννα. Παραμορφωμένη και ακρωτηριασμένη από τον αξιωματικό που τόλμησε ν' αποκρούσει πάνω στο τρένο, η Χάννα θα εγκλειστεί στο Φράουεστάιν, ίδρυμα-φυλακή-μπορντέλο μέσα στην καρδιά της αφρικανικής ερήμου. Μια διαδοχή από απαράδεκτα για την πιο στοιχειώδη ανθρώπινη συνείδηση αίσχη, θα την οδηγήσουν στην πιο απίστευτη εξέγερση ενάντια στο πανίσχυρο Γερμανικό Ράιχ.