Μια μοναχική συγγραφέας, η Κάρμεν ντελ Μαρ, βυθισμένη στη μετάφραση ενός έργου του Φόκνερ, καταφεύγει στο παραθαλάσσιο χωριό της νότιας Ισπανίας Ροκεδάλ. Αναζητώντας έμπνευση για το επόμενο μυθιστόρημά της, σκαρφίζεται μια φανταστική επικοινωνία με έναν υποψήφιο «δολοφόνο» της. Υποδυόμενη τόσο το θύτη όσο και το θύμα, αφήνει κρυφά στο μαντρότοιχο του σπιτιού της μια σειρά ανώνυμων επιστολών για να τις «βρει» την επόμενη μέρα.
Ο επίδοξος δολοφόνος δηλώνει απερίφραστα τόσο την πρόθεσή του να τη σκοτώσει, όσο και την απαίτησή του να λάβει απάντηση στις επιστολές του. Αρχίζει έτσι μια παράδοξη, εξομολογητική εκατέρωθεν αλληλογραφία, μέσα από την οποία ο «θύτης» και το «θύμα» ξετυλίγουν το χρονικό της ζωής τους· επιδίδονται σε ασκήσεις λογικής και θάρρους· μονομαχούν με αναμνήσεις, σκέψεις και επιθυμίες. Σ' αυτήν τη σουρεαλιστική μονομαχία παρελαύνουν λαϊκοί θρύλοι και δοξασίες για γυναίκες του χωριού που τις ερωτεύτηκε ο θάνατος.
Όταν η Κάρμεν αποφασίζει να βάλει τέλος σ' αυτό το παράξενο παιχνίδι, κάποιος αναλαμβάνει να το συνεχίσει. Θα μπορούσε να είναι ο δον Μπαλτάσαρ, ο τρελός του δρόμου του νεκροταφείου, ή ο Μανόλο, ο «ερημίτης του πύργου». Ποιος και γιατί; Ένα ανώνυμο χέρι την κυκλώνει σ' ένα αόρατο δίχτυ γραφής και θανάτου.

Η γραφή ως καθρέφτης, καθαρτήρια εμπειρία στην σύγκρουση του ανθρώπου με τους μύχιους φόβους του. Ένα από τα πρώτα μυθιστορήματα του συγγραφέα-ψυχίατρου Χοσέ Κάρλος Σομόθα, όπου ο δημιουργός του Σπηλαίου των Ιδεών σκηνοθετεί μια ερεθιστική αλληλογραφία-συνομιλία του ανθρώπου με το θάνατο ως σκιώδη δολοφόνο-σύντροφο ζωής.