Η Γιασμίν, στο νέο της σπίτι, παίρνει πολλή αγάπη. Έχει τον Χνούδη, έχει και την Αγάπη. Αλλά δεν είναι ευτυχισμένη, δεν μπορεί να ξεχάσει τους γονείς της. Η Αγάπη κάνει τα πάντα για να είναι μαζί. Της μιλάει γλυκά, της διαβάζει παραμύθια… Μαζί πηγαίνουν για ψώνια, μαζί και στις παιδικές χαρές. Και η Γιασμίν άθελά της τη φωνάζει μανούλα. Τελικά μαζί ψάχνουν για τους γονείς της. Και δε χάνουν το θάρρος τους. Ώσπου μια γυναίκα τούς ανακοινώνει την ευχάριστη είδηση: η μαμά της ζει. Μέρες μετά, μάνα και κόρη συναντιούνται και μια πολύχρωμη βεντάλια από ροδοπέταλα τους σκεπάζει. Τώρα η Γιασμίν έχει όχι μία αλλά δύο μανούλες και λέει όλο χαρά: "Η μαμά μου είναι... δύο!"