Πενήντα χρόνια καλλιτεχνικής παρουσίας συμπλήρωσε ο Γιάννης Μιγάδης με την πρόσφατη αναδρομική έκθεσή του το 2003, αφού η πρώτη ατομική του είχε γίνει το 1953. Σε αυτό το διάστημα η ελληνική τέχνη άλλαξε όσο δεν είχε αλλάξει ποτέ στο παρελθόν. Διαμόρφωσε τη νέα της φυσιογνωμία, εκσυγχρονίστηκε, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Μισόν αιώνα τώρα, δεν προλαβαίνουμε να μετράμε εξελικτικές φάσεις, να θαυμάζουμε τις θεαματικές επιδόσεις των Ελλήνων καλλιτεχνών στον αγώνα τους για μια θέση στο σύγχρονο εικαστικό γίγνεσθαι. Όλα αυτά τα χρόνια, στο μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής καλλιτεχνικής πραγματικότητας κυριαρχούσαν η αξιοποίηση των ευρωπαϊκών αισθητικών προτύπων και η ανεπιφύλακτη πριμοδότηση των καινοτομιών. Μέσα σ' αυτό το κυρίαρχο ιστορικό πλαίσιο ακούγονταν κατά καιρούς μερικές φωνές διαφορετικές, που έμοιαζαν εκτός κλίμακας ή, τουλάχιστον, εκτός συρμού.

(Μάρθα - Έλλη Χριστοφόγλου, από το κείμενο του βιβλίου)