Σε πολλά μέρη των Βαλκανίων συναντάμε λατινόφωνους πληθυσμούς, οι οποίοι στις γλώσσες των γειτονικών λαών είναι γνωστοί ως Βλάχοι, ενώ οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται Αρμάνοι. Κοιτίδα των Αρμάνων, από τον ύστερο Μεσαίωνα, είναι η οροσειρά της Πίνδου. Υψηλές πληθυσμιακές συγκεντρώσεις παρουσιάζουν, πέραν των οροσειρών της βόρειας Ελλάδας, η νότια Αλβανία, η Π. Γ. Δ. Μ., η Ρουμανία και η Βουλγαρία. Η ανάπτυξη μιας κοινής αρμανικής συνείδησης εμποδίστηκε από το γεγονός ότι οι Αρμάνοι πολιτισμικά βρίσκονταν κοντά στο ελληνόφωνο στοιχείο της νότιας Βαλκανικής, γλωσσικά όμως συγγένευαν στενά με το συμπαγή ρουμανόφωνο πληθυσμό βόρεια του κάτω ρου του Δούναβη. Στα νεότερα χρόνια, η θέση της ελληνικής ως γλώσσας συνεννόησης στις εμπορικές συναλλαγές της νότιας Βαλκανικής, το κύρος της ελληνικής παιδείας και ο ρόλος της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης στην Οθωμανική αυτοκρατορία, οδήγησαν ένα μεγάλο αριθμό Αρμάνων στην έκφραση ελληνικής συνείδησης. Πολιτικοί και εθνικοί ανταγωνισμοί του παρελθόντος, που έμειναν γνωστοί στα ελληνικά πολιτικά πράγματα ως το "κουτσοβλαχικό ζήτημα", είχαν κρίσιμο αντίκτυπο στη συγκρότηση και την έκφραση της ταυτότητας των Αρμάνων. Ο χρόνος που περνά, λειτουργεί υπέρ της αφομοίωσης των Αρμάνων στις πολιτισμικές πλειονότητες των βαλκανικών χωρών. Ένας λαός που χάνεται, μια γλώσσα κι ένας πολιτισμός που εξαφανίζονται.