Ο Δημήτρης Παπαχρήστος ξαναφωτίζει την πορεία του Γεώργιου Βιζυηνού, ή αλλιώς του "Τρυφερόκαρδου κυρίου Γ.Β.", ακολουθώντας όχι τόσο τα βιογραφικά στοιχεία ή τα γεγονότα της ζωής του Βιζυηνού αλλά τα συναισθήματα των ανθρώπων που εκείνος γνώρισε κατά τη διάρκεια του βίου του.
Αυτό είναι άλλωστε το πραγματικό υλικό των διηγημάτων του Βιζυηνού: Οι άνθρωποι, οι τόποι και οι ιδέες που αγάπησε. Ήρωας του "Μοσκώφ Σελήμ" δεν είναι ένας παράξενος Τούρκος αλλά η παραξενιά ενός Τούρκου. Ήρωας του "Αμαρτήματος της μητρός μου" δεν είναι η μητέρα του αλλά η ενοχή της μητέρας του.
Σε αυτό το ταξίδι, τα πρόσωπα κινούνται σαν σκιές μέσα στο βουητό του κόσμου, καθώς οι λέξεις φωτίζουν τα συναισθήματα.