Η βασική θέση που επιχειρεί να αναδείξει το βιβλίο είναι ότι η κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν είναι παρά μια από τις διαστάσεις της παγκόσμιας κρίσης (2007, 2008, 2009...) και μάλιστα η πιο έκδηλη και άρα η πιο επιφανειακή και η πιο ελέγξιμη. Η κρίση που μαστίζει την παγκόσμια οικονομία είναι η κρίση των σχημάτων αναπαραγωγής του κεφαλαίου που καθιερώθηκαν τη δεκαετία του 1980, είναι δηλαδή η κρίση του ύστερου, ακραίου, παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού. Παραδόξως, ενώ το ποσοστό κέρδους ανακάμπτει στον ανεπτυγμένο κόσμο από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, οι επενδύσεις παγίου κεφαλαίου δεν ακολουθούν, με αποτέλεσμα η ανεργία να διαιωνίζεται, οι επισφαλείς ή "ευέλικτες" μορφές απασχόλησης να πολλαπλασιάζονται και οι κοινωνικές ανισότητες να διογκώνονται. Η παγκόσμια κρίση είναι μια πρωτοφανής, οικονομική "αρρυθμία" που προκύπτει ως αποτέλεσμα των αποσυντονισμένων, απορρυθμισμένων, αλληλοσυγκρουόμενων δυναμικών του παρακμάζοντος καπιταλισμού. Πέρα από τις άμεσες κοινωνικές της επιπτώσεις, μεγεθύνει τον οικολογικό κίνδυνο και διαβρώνει ακόμη περισσότερο ό,τι απέμεινε από τις άλλοτε "αυτονόητες" αξίες της πολιτικής νεωτερικότητας. Η οικονομική κρίση επιδεινώνει και ως εκ τούτου αποκαλύπτει τη γενικευμένη κρίση πολιτισμού της φυγόκεντρης εποχής μας.