Η μελέτη ετούτη δεν είναι ένα συνηθισμένο βιβλίο. Με ένα πρώτο φυλλομέτρημα, θα είχε κανείς την τάση να το κατατάξει στα πονήματα της Ιστορίας του Δικαίου. Αρχίζοντας να διαβάζει το "Finis Iuris", θα μπορούσε να σκεφθεί o αναγνώστης ότι έχει στα χέρια του ένα δοκίμιο σχετικά με τη Φιλοσοφία του Δικαίου ή, καλύτερα, την Ιστορία της φιλοσοφίας του δικαίου -και μάλιστα, της ρωμαϊκής περιόδου. Tο περιεχόμενο του τόμου δεν είναι όμως αυτό μόνο. Η ολοκλήρωση της ανάγνωσης επιβάλλει τη διαπίστωση ότι πρόκειται για ένα πολυδιάστατο, εξαιρετικά σύνθετο, έργο όπου η ιστορία συναντά την εθνολογία, το δίκαιο διαλέγεται με τη φιλοσοφία, η Σανσκριτική ατενίζει τη Λατινική και η αρχαιοελληνική διανόηση θάλπει τη ρωμαϊκή. [...]