"Κοίτα! Ντύθηκα εσύ!"
Η Κ. μπήκε στο γραφείο όπου δούλευα και πρόφερε αυτά τα λόγια χαρωπά.
Ακόμα και σήμερα ακούω τη βραχνή φωνή της να τονίζει το εσύ. Θα πρέπει να είχα ανασηκώσει τα μάτια μου, αλλά άφησα τη φράση να τρυπώσει στο κεφάλι μου. Είχε κάτι περίεργο. Γιατί "εσύ" και όχι "σαν κι εσένα"; Κι αυτή η έμφαση στο "εσύ";
Τελικά ξεκόλλησα τα μάτια απ' την οθόνη μου. Και την είδα... "ντυμένη εγώ". Το γκρι κασμιρένιο παλτό, η φούστα που στενεύει στα γόνατα, το μεταξωτό πουκάμισο. Εντυπωσιακός αντικατοπτρισμός. Λίγες μέρες νωρίτερα μου είχε κάνει φιλοφρονήσεις για το ντύσιμό μου. Ρώτησε από πού αγόραζα ρούχα. Πήγε λοιπόν και πήρε ίδια. Ακριβώς τα ίδια. Μόνο τα παπούτσια ήταν διαφορετικά. Με πολύ μυτερά τακούνια, κάπως στρογγυλά, πολύ ψηλότερα από αυτά που συνήθως φοράω.


Η αταξία των ανθρώπων είναι πράγματι στην τάξη των πραγμάτων; Ανάμεσά μας ζουν πολύ άρρωστοι άνθρωποι. Ψυχωτικοί που δεν τους αρκεί που είναι τρελοί, αλλά προσποιούνται ότι είναι φυσιολογικοί. Όσοι από την κοινότητα των θνητών δεν είναι θύματα, δεν αντιλαμβάνονται κανένα σύμπτωμα. Συναναστρεφόμαστε σαλεμένους χωρίς να φυλαγόμαστε. Ενδέχεται να ασκούν αρμοδιότητες. Ενδέχεται μάλιστα να μας είναι και συμπαθείς. Έως την ημέρα που τα πράγματα ξεφύγουν.

www.afp./com/fr/societe/faitdivers - Παρασκευή 23 Ιουνίου, στις ώρα 19:13, μια γυναίκα έπεσε από την ταράτσα του ξενοδοχείου Μολιτόρ, κοντά στο δάσος της Βουλόνης στο Παρίσι (16ο διαμέρισμα). Η έρευνα θα δείξει εάν πρόκειται για ατύχημα, αυτοκτονία ή δολοφονία.

(από τον Πρόλογο του βιβλίου)