Ο Λόρκα στο "Περλιμπλίν και Μπελίσα... "δανείζεται" τη στοιχειώδη ιστορία της λαϊκής φυλλάδας, αλλά μόνο για να την ανατρέψει εκ βάθρων και για να της δώσει περιεχόμενο τραγικό.

Ο πλούσιος, άσχημος, άχαρος γερο-φασουλής Δον Περλιμπλίν του Λόρκα... είναι ο μόνος Περλιμπλίν στον κόσμο που δεν έκανε... περλιμπλινική καριέρα! Ζει μόνος, σε μια γριά οικονόμο-υπηρέτρια που τον φροντίζει, στο αρχοντικό, μεγάλο, άχαρο σπίτι του, ανάμεσα σε αμέτρητα βιβλία που του κρατούν συντροφιά τις κρύες νύχτες του χειμώνα... και ούτε καν φαντάζεται τι σημαίνει να ονομάζεται "Δον Περλιμπλίν".

Απέναντι απ' το σπίτι του τελευταίου Ισπανού ιδαλγού, Δον Περλιμπλίν, έρχεται να εγκατασταθεί μια πανέμορφη νέα κοπέλα που με το μοιραίο της όνομα, "Μπελίσα", είναι σαν να ξεπήδησε μέσα απ' τις σελίδες του Λόπε ντε Βέγκα και κουβαλά μαζί της όλη την "προίκα" μιας μυθικής περσόνας. Είναι η προσωποποίηση της "ξελογιάστρας", αιώνιας γυναίκας, της άπιαστης, άπιστης, ποθητής μικρής ερωμένης! Ενσαρκώνει όλους τους μύχιους, ανεκπλήρωτους πόθους του Περλιμπλίν και στήνει μπροστά του ολοζώντανη τη θηλυκή μορφή που τον έλκει και τον σαγηνεύει ακαταμάχητα: της λαϊκής "κούκλας" Μπελίσα. Έχει φτάσει πια, όπως φαίνεται, ο καιρός του δικού του: "έρως ανίκατε μάχαν"! Ή είναι σαν ο δαίμονας που προσπαθούσε μάταια τόσον καιρό να βάλει σε πειρασμό τον Δον Κιχώτη δείχνοντας του ωραία, ηλιόλουστα, υπαρκτά τοπία γυμνών γυναικών, ενώ εκείνος δεν είχε μάτια για αλλού εκτός από την αιώνια, ανύπαρκτη και ιδανική για τούτο αγαπημένη του, Δουλτσινέα, να έστρεψε τώρα το διαπεραστικό του βλέμμα επάνω στον Περλιμπλίν! Εδώ σε αυτό το σημείο ακριβώς, τη στιγμή που συναντιούνται ο ήρως της λαϊκής φυλλάδας "αλληλούιας" με την ηρωίδα του Λόπε, κλείνει η παρένθεση μας κι αρχίζει το έργο του Λόρκα.

Στον... ξύλινο φασουλή που έγινε άνθρωπος μέσα από τον έρωτά του, ο θεατής αναγνωρίζει μια όψη του προδομένου εαυτού του. Δεν ξέρει αν πρέπει να γελά ή να κλαίει με τα παθήματα του ήρωα, όμως τώρα σίγουρα γνωρίζει από πρώτο χέρι... τι σημαίνει να ονομάζεσαι "Δον Περλιμπλίν".