Η πίστη και η απιστία είναι στάσεις που υιοθετεί ο νους μπροστά σε μια πραγματικότητα που αδυνατεί να φανταστεί. Ένας άθεος κόσμος είναι εξίσου μυστηριώδης με έναν κόσμο γεμάτο θεϊκά όντα, και η διαφορά ανάμεσα στα δύο μπορεί να είναι μικρότερη απ' όσο γενικά πιστεύεται.

Ο Θεός του μονοθεϊσμού δεν πέθανε, απλώς αποχώρησε προς στιγμήν από τη σκηνή προκειμένου να επανεμφανιστεί ως ανθρωπότητα - το ανθρώπινο είδος μεταμφιεσμένο σε συλλογικό υποκείμενο που επιδιώκει την αυτοπραγμάτωσή του εντός της Ιστορίας.

Το τελικό αποτέλεσμα της προσπάθειας εξάλειψης του μονοθεϊσμού είναι εν πολλοίς το ίδιο. Γενεές ολόκληρες αθεϊστών έχουν ζήσει προσδοκώντας την άφιξη ενός πραγματικά ανθρώπινου είδους: οι κοινοτιστές εργάτες του Μαρξ, τα αυτόνομα άτομα του Μιλ και ο παράλογος Ubermensch του Νίτσε, μεταξύ πολλών άλλων. Τα ανθρώπινα μάτια δεν έχουν αντικρίσει κανένα από αυτά τα φανταστικά πλάσματα. Ένα πραγματικά ανθρώπινο είδος παραμένει εξίσου φευγαλέο με την οποιαδήποτε θεότητα.

Εάν θέλει κανείς να κατανοήσει τον αθεϊσμό και τη θρησκεία, θα πρέπει να ξεχάσει τη δημοφιλή ιδέα ότι αυτά είναι αντίθετα. Εάν μπορέσει να δει τι κοινό έχουν η χιλιαστική θεοκρατία του Μίνστερ στις αρχές του 16ου αιώνα, η μπολσεβικική Ρωσία και η ναζιστική Γερμανία, θα αποκτήσει καθαρότερη εικόνα της νεωτερικής κατάστασης. Εάν καταφέρει να δει ότι οι θεολογίες που καταφάσκουν το απερίγραπτο του Θεού δεν διαφέρουν και τόσο πολύ από ορισμένους τύπους αθεΐας, θα μάθει κάτι για τα όρια της ανθρώπινης κατανόησης.