Βγάζοντας το παλτό του για να το κρεμάσει, πρόσεξε στην αριστερή γωνία της ντουλάπας, ακουμπισμένο πάνω σε ένα πάκο με παλιά περιοδικά, εκείνο το μπουκάλι με το δεκαοκτάρι ουίσκι που του είχαν κάνει δώρο πριν από αρκετά χρόνια σε μια γιορτή. Αν και δεν ήταν η μάρκα που προτιμούσε, τα δεκαοκτώ έτη το είχαν ανεβάσει πολύ στην εκτίμησή του. Το είχε λοιπόν από τότε φυλαγμένο στο ντουλάπι του για να το ανοίξει την "κατάλληλη στιγμή".
Πόσους χειμώνες είχε περάσει εκείνο το μπουκάλι μέσα στην ντουλάπα να σκονίζεται σφραγισμένο κι από πάνω του να μπαινοβγαίνουν πουκάμισα και παλτά, περιμένοντας εκείνη την κατάλληλη στιγμή. Μα κάθε φορά που ερχόταν μια τέτοια στιγμή, το άνοιγμα του μπουκαλιού αναβαλλόταν για την επόμενη "πιο" κατάλληλη στιγμή που θα προέκυπτε.
Χωρίς δεύτερη σκέψη, κατευθύνθηκε προς την κουζίνα για να βρει το ανοιχτήρι, αναλογιζόμενος με πικρία όλες εκείνες τις υποψήφιες στιγμές που το άνοιγμα του μπουκαλιού είχε θυσιαστεί στο βωμό μιας μάταιης προσμονής για την απόλυτα κατάλληλη στιγμή - πόσο πιο χαρούμενες ήταν όλες εκείνες οι στιγμές που είχαν κριθεί τελικά ακατάλληλες...