Μόνο τα μικρά παιδιά εξακολουθούν να πιστεύουν στις νεράιδες. Οι περισσότεροι από εμάς τους μεγάλους έχουμε χάσει την επαφή με τη μαγεία της παιδικής μας ηλικίας και μαζί με αυτήν, το χαμόγελο και την ανέμελη χαρά της ζωής. Ζούμε μηχανικά χωρίς να συμμετέχουμε στη γιορτή της φύσης. Τα μάτια μας, πιο γκρίζα κι από τις πόλεις μας, προσπερνούν καθημερινά τη μεγάλη απόλαυση της ζωής που μπορεί να μας προσφέρει ακόμη το φυσικό βασίλειο, έστω και με έναν περίπατο στο κοντινό πάρκο. Και ξαφνικά αρρωσταίνουμε. ΄Ολα τα αγαθά που συσσωρεύσαμε δεν είναι πια ικανά να μας προσφέρουν το κίνητρο και τη θέληση για ζωή, το πραγματικό οξυγόνο της ανάπτυξης και της εξέλιξής μας, που η φύση χαρίζει απλόχερα, ακόμη και στα αγριοχόρτα, μαζί με την χαρά και την ανεμελιά να ξεφυτρώνουν και στην πιο μικρή σχισμή του τσιμέντου με το οποίο καλύπτουμε τους δρόμους και την καρδιά μας. Το θαύμα που μας έφερε στη ζωή βρίσκεται εδώ, δίπλα μας. Αρκεί να ξαναβρούμε μέσα μας την απλότητα να το βλέπουμε και να το ακούμε, όπως τα παιδιά. Η Μάρσια Ζίνα Μάγκερ στέλνει ένα ελπιδοφόρο μήνυμα. Τα αιθέρια όντα της φύσης, σύμμαχοι και συμπαραστάτες μας, από την πρώτη κιόλας εμφάνισή μας στη γη, δεν περιμένουν τίποτα άλλο, παρά να επιβραδύνουμε λίγο το ρυθμό μας, για να αποκαταστήσουμε την επαφή μαζί τους, να μοιραστούμε την ενδόμυχη χαρά της ζωής. Μας απλώνουν το χέρι και μας προσκαλούν να συμμετέχουμε κι εμείς, στον αέναο χορό και την αιώνια γιορτή της φύσης.