Στον γαλαξία των κοινωνικών και πολιτικών κινημάτων στην Ιταλία κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '70, η Αυτονομία κατάφερε να βάλει μαζί τον Μαρξ με την αντιψυχιατρική, την Παρισινή Κομμούνα με την αντικουλτούρα, τον ντανταϊσμό με τον εξεγερτισμό, τον εργατισμό με τον φεμινισμό και πολλά ακόμη περισσότερα. Όμως ήταν κυρίως μέσω της δράσης της που η Αυτονομία αποτέλεσε μια βαθιά ασυνέχεια, τομή και ρήξη με τις πρακτικές του επίσημου εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος. Αυτή δεν υπήρξε μια οργάνωση, αλλά μια πολλαπλότητα που ξεκινούσε να οργανώνεται από εκεί που ζούσε, δούλευε ή σπούδαζε κάποιος/α. Στην πραγματικότητα, στην Αυτονομία συνυπήρχαν πολλές ιδιαίτερες αυτονομίες: των εργατών, των φοιτητών, των γυναικών, των ομοφυλόφιλων, των φυλακισμένων, οποιουδήποτε είχε επιλέξει -ξεκινώντας από τις ίδιες του τις αντιφάσεις- τον δρόμο του αγώνα ενάντια στη μισθωτή εργασία και το κράτος, τον δρόμο της αλλαγής της ζωής. Παρότι το κίνημα της δεκαετίας του '70 ηττήθηκε από τις συνδυασμένες προσπάθειες της κρατικής μηχανής και του κομμουνιστικού κόμματος, η ιστορία της Αυτονομίας είναι αυτή μιας επαναστατικής περιπέτειας της οποίας η σημασία παραμένει και σήμερα άκρως επίκαιρη.

Ο Μαρτσέλλο Ταρί είναι ένας "ξυπόλητος ερευνητής", ασχολούμενος κυρίως με την κατανόηση των σύγχρονων κινημάτων του κοινωνικού ανταγωνισμού. Το τελευταίο του βιβλίο που κυκλοφόρησε την Άνοιξη του 2017 από τις εκδόσεις Derive Approdi είναι το "Δεν υπάρχει μια θλιμμένη επανάσταση".