[...] Το βιβλίο αυτό αποδείχθηκε όχι μόνο άριστο διδακτικό εγχειρίδιο, αλλά και ένα πολύτιμο βοήθημα στα χέρια των εφαρμοστών του δικαίου, γιατί ο συγγραφέας του έλαβε σοβαρά υπόψη την ιστορική διάσταση του κλάδου, η οποία στην Ορθόδοξη Εκκλησία είναι αποφασιστικής σημασίας, δοθέντος ότι το Δίκαιό της δεν έχει κωδικοποιηθεί κατά το πρότυπο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Έτσι παράλληλα προς την εξαντλητική παράθεση της νομολογίας των ελληνικών δικαστηρίων, δεν παρέλειψε την επίκληση της βυζαντινής πρακτικής, τόσο θεωρητικής όσο και δικαστηριακής. Περαιτέρω ως προς τη δομή του βιβλίου, απομακρύνθηκε από άλλες ανάλογες συγγραφές και εγκαταλείποντας κάποιες θεολογικές καταβολές που δυσχέραιναν την εποπτεία της ύλης προέβαλε τον νομικό χαρακτήρα του κλάδου. Στο πλαίσιο αυτής της αναδιαρθρώσεως πρέπει ιδιαίτερα να εξαρθεί η εξέταση των πηγών του εκκλησιαστικού δικαίου σε συνάρτηση με το κατά περιόδους ισχύον σύστημα ρυθμίσεως των σχέσεων Κράτους και Εκκλησίας, καθώς επίσης και ο διαχωρισμός του ποινικού ουσιαστικού από το ποινικό δικονομικό δίκαιο της Εκκλησίας.
[...] (από τον πρόλογο του βιβλίου)