Οι κοινωνίες, οι λαοί και τα κράτη χρειάζονται διαρκείς εξυγιαντικές προσπάθειες και εκσυγχρονιστικές πρωτοβουλίες για να φθάσουν αυτούς που είναι μπροστά και για να μην τους προφθάσουν αυτοί που βρίσκονται πίσω. Για να μικραίνει ο χρόνος της χαλάρωσης και της ύφεσης, άρα και του κινδύνου παρακμής. Αυτό αποτελεί αξίωμα για την άμιλλα ανάμεσα και στα άτομα, στις γενιές και τις επιχειρήσεις. Κοινωνία χωρίς υψηλές απαιτήσεις, με χαμηλά τον πήχη σε όλες τις εκφάνσεις και τις δραστηριότητες, είναι κοινωνία καταδικασμένη σε υστέρηση και μαρασμό. Διότι αυτή η κοινωνία αναδεικνύει ηγεσίες με χαμηλές προδιαγραφές και απαιτήσεις σε έναν μονόδρομο διαρκούς στασιμότητας και οπισθοδρόμησης. Είναι μια κοινωνία φοβισμένη και φοβική, ετεροκαθοριζόμενη και ετερόφωτη, ετερόκλητη και ετεροβαρής. Μια κοινωνία που θεωρεί την πολιτική αναγκαίο κακό για τη λειτουργία ορισμένων πολιτειακών νομιμοποιητικών θεσμών. Μια κοινωνία παθητική σε αντιδράσεις και ανεκτική σε φαινόμενα ανικανότητας, ανεπάρκειας και διαφθοράς, που τελικά στρέφονται εναντίον της. Μια κοινωνία βολεμένη και μαθημένη να κολυμπά σε λιμνάζοντα νερά. Μια κοινωνία της οποίας τα μέλη σε κάθε καινούργιο αναρωτιούνται αν αυτό είναι σήμερα καλό γι’ αυτά. Μια ανασφαλής κοινωνία ανασφαλών πολιτών. Μια κοινωνία προσκολλημένη σε παρωχημένες παραδόσεις, τις οποίες δεν αιμοδοτεί, για να είναι χυμώδεις και χρήσιμες. Μια κοινωνία που αντιστέκεται στη δημιουργική πνοή και εμπιστεύεται το παραμύθι της γιαγιάς.