Και οι πέντε ποιητές των πολιτικών ποιημάτων που συμπεριλαμβάνονται σε αυτή τη συλλογή έχουν κάτι να πουν εναντίον του καθεστώτος της εποχής τους.

Τα τρία πρώτα στηλιτεύουν σκληρά το τσαρικό καθεστώς που στήριζε τους δυνατούς. Ο Ραγέφσκι εντάχθηκε στο κίνημα των ανώτερων αξιωματικών -των Δεκεμβριστών όπως ονομάστηκαν, επειδή εξεγέρθηκαν μήνα Δεκέμβρη- οι οποίοι είχαν βασικό αίτημα να δοθεί σύνταγμα στον λαό. Ο Πούσκιν δίνει κουράγιο στους Δεκεμβριστές, ο Νεκράσοφ διευκρινίζει στον νεαρό Βάνια ότι δεν έφτιαξε ο λόρδος Κλέιμιχελ τις σιδηροδρομικές γραμμές, όπως ισχυρίζεται ο πατέρας του, αλλά ο φτωχός λαός με τον ιδρώτα του, στηλιτεύοντας έτσι τον τσάρο που ελευθέρωσε τους δουλοπάροικους χωρίς να τους δώσει γη. Ο Μπλοκ παρατηρεί την αναρχία του πρώτου καιρού και διαμαρτύρεται. Αντίθετα ο προκλητικός Γεσένιν αντιπαρατάσσει στον ταραγμένο Οκτώβρη της επανάστασης κάποιον άλλο "δημιουργικότερο" Οκτώβρη που ιδρύθηκε το αυτοκρατορικό λύκειο χωρίς να ενδιαφέρεται ότι εκεί σπούδαζαν μόνο ευγενείς. Κεντρικό σημείο στους δύο τελευταίους ποιητές είναι η διαμαρτυρία τους για την κατάλυση της Συντακτικής Επιτροπής που συγκροτήθηκε μετά την επανάσταση του Φεβρουαρίου με προορισμό να προκηρύξει εκλογές, να οργανώσει τη διοίκηση και να συντάξει σύνταγμα.

Ανθολογούνται οι:
- Βλαντίμιρ Ραγέφσκι
- Αλεξάντρ Πούσκιν
- Νικολάι Νεκράσοφ
- Αλεξάντρ Μπλοκ
- Σεργκέι Γεσένιν