Ξεκινώντας κανείς να γράψει ένα βιβλίο με οδηγίες για εκπαιδευτές έχει δύο επιλογές.
Η πρώτη επιλογή του είναι να γράψει με σοβαρό ύφος παντογνώστη (κοινώς "ξερόλα") λέγοντας τα φωτισμένα λόγια του (τα "θέσφατα" όπως έλεγαν οι αρχαίοι) υπό τύπον υποχρεωτικών εντολών.
Ο δεύτερος τρόπος είναι ο ελαστικός, ο ελαφρύς, που δίνει ένα γενικότερο πλαίσιο κατευθύνσεων μάλλον, παρά συγκεκριμένες ανελαστικές επιταγές. Ο κάθε εκπαιδευτής μέσα στο γενικό πλαίσιο μπορεί να βάλει δικό του χρώμα. Το ιδιαίτερο ύφος του κάθε εκπαιδευτή είναι απαραίτητο για να μην γίνεται η εκπαίδευση μονότονη και μονόπλευρη. [...]
(Από τον πρόλογο του βιβλίου)