Ένωσες την αρχή με το τέλος σε μια ακροστιχίδα σιωπής. Όλα τα άλλα έμειναν σε εκκρεμότητα. Κι η αγκαλιά μου γέμισε παγωμένα καλώδια. Η ζωή που γεννά ζωές και αλλάζουν, ως ολοκληρωτικός μύθος που καταρρέει πάνω στα πετρώματα της γλώσσας για να ξαναγεννηθεί, είναι το modus vivendi αυτής της πρώτης συλλογής ποιημάτων της Μαρίας Χρονιάρη. Η πεζολογική φόρμα που διακρίνει την ποίησή της ισορροπεί στο σημείο που η γλώσσα συναντά την ουσιωδέστερη έκφρασή της στο καθημερινό. Πότε με τη δύναμη της αποφθεγματικής φράσης, πότε με το θραύσμα της πρώτης εικόνας, πότε με το μικρό δικαίωμα στη ρήξη του πυρήνα της μορφής, δημιουργεί ένα παλίμψηστο σημείων, ένα φασματοσκόπιο, όπου βασιλεύει ο λόγος. Λόγος που απομονώνει τα στιγμιότυπα, απελευθερώνοντάς τα από τα δεσμά της σημασίας τους. Λόγος κεκαλυμμένος ερωτικά, που αρνείται την ειδολογική σύμβαση και καταφάσκει αδιαφιλονίκητα στη ζωή.