Η συλλογή "Ειδωλολάτρες" αποτελεί το τέταρτο βιβλίο ποίησης της Ναταλίας Κατσού. Η σύνθεση περιλαμβάνει τέσσερις ενότητες, τέσσερις όψεις ενός κερματισμένου προσώπου, είδωλα σε αναζήτηση αντικειμένου λατρείας. Οι δύο πρώτες ενότητες, "Νάρκισσος" και "Ηχώ", εμπνευσμένες από τον μύθο, επιχειρούν να λύσουν την παρεξήγηση σχετικά με τον ρομαντικό νέο που δεν αναγνωρίζει την αντανάκλασή του. Στην ενότητα Εγώ η γλώσσα και η ιστορία παλεύουν να αρθρωθούν σε ένα σήμερα αποσυντονισμένο, ενώ στην Αλβιώνα εμφανίζονται οι ξένοι, αυτοί που μας προσπερνάνε καθημερινά και μπορεί να κρύβουν μία ιστορία που μας περιέχει.
Ο Νάρκισσος λειτουργεί ως αρχικό σύμβολο για τον δημιουργό και την αυτοκαταστροφικότητά του, για να οδηγήσει τη σκέψη έξω από τον εαυτό, στον κόσμο. Ο διχασμός ανάμεσα σε δύο διαφορετικές πραγματικότητες, άλλοτε επιτρέπει την ταύτιση και άλλοτε επιβάλλει την απομάκρυνση. Η ρομαντική εξαπάτηση υποχωρεί υπέρ της συνειδητής λατρείας, όχι απλώς μετακινώντας το βλέμμα, αλλά ενσαρκώνοντας το ίδιο το κάτοπτρο. Αυτό που επείγει είναι η ανάγκη της αφιέρωσης σε έναν ιδανικό άλλο, άνθρωπο ή ιδέα. Καθώς γινόμαστε ειδωλολάτρες.