Το σύνδρομο της ειδικής εξελικτικής δυσλεξίας συνιστά μια σοβαρή διαταραχή στη χρήση και κατανόηση του γραπτού λόγου. Η ανομοιογενής κλινική εικόνα του δυσλεξικού παιδιού υπαγορεύει το εγγενές στοιχείο της διατομικής διαφορετικότητάς της σε επίπεδο περιγραφής, διάγνωσης, αιτιολογικής ερμηνείας και στρατηγικών υπέρβασής της στο σχολείο. Η ενδεχόμενη συνύπαρξή της με άλλα σύνδρομα, όπως υπερκινητικότητα, διαταραγμένη συμπεριφορά κ.ά., περιπλέκει ακόμη περισσότερο τα εγχειρήματα σκιαγράφησης και αντιμετώπισής της στο σχολείο. Η συναφής θεωρητική συζήτηση, ερευνητική μαρτυρία και διδακτική εμπειρία, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, υπογραμμίζουν το υπαρκτό του προβλήματος αλλά και τη δυνατότητα υπέρβασής του στη σχολική πράξη. Δεν πρόκειται επομένως για ύπαρξη ενός "ηττοπαθούς" όρου που έχει επιστρατευθεί για την περιγραφή του, αλλά για ένα πρόβλημα με ποικίλες σημειολογικές διαστάσεις σε επίπεδο ιατρικό, ψυχολογικό, εκπαιδευτικό, κοινωνικό, εθνογραφικό κτλ. Παρόλο που η κατάσταση της δυσλεξίας σε παιδιά φαίνεται να είναι ανθεκτική στο χρόνο, μπορεί να θεωρηθεί -και είναι- αναστρέψιμη, εφόσον συντρέξουν ευνοϊκοί γι' αυτή όροι που συνυφαίνονται με μια έγκυρη και πλήρη διάγνωση αλλά κι έναν προσεγμένο σχεδιασμό εξατομικευμένης προσέγγισής της.