Μια πόλη, μια χώρα και μια ολάκερη ήπειρος πνιγμένες σ' ένα πυκνό σύννεφο τρόμου και αγωνίας... Στρατιώτες περιπολούν στους δρόμους. Τεθωρακισμένα θραύουν την ησυχία. Γκρίζοι καπνοί τυλίγουν την ήρεμη άνοιξη. Οι κάτοικοι, αμίλητοι, με σκυφτούς ώμους, τρέμουν κλεφτοκοιτώντας από μισοανασηκωμένες γρίλιες... Όλα είναι μαύρα, ανώφελα, δίχως αύριο. Δίχως τέλος. Δίχως λύση... Μέχρι που δυο παιδιά -δύο σχεδόν οποιαδήποτε παιδιά- θα σκεφτούν, θα σχεδιάσουν και θα κάνουν το ακατόρθωτο. Το αδιανόητο. Την πρώτη πράξη αντίστασης στον κατακτητή. Μια πράξη απίστευτου θάρρους, ηρωισμού και αυταπάρνησης. Θα κατεβάσουν τη σημαία του εχθρού από τον ιστό της! Κι αυτό, μπροστά στη μύτη των πάνοπλων φρουρών της! Μα... είναι δυνατόν; Όχι, δε μπορεί. Θα 'ναι παραμύθι. Παραμύθι για παιδιά...
Έτσι δεν είναι;
Εκτός κι αν η πόλη, η χώρα και η ήπειρος πάρουν ονόματα. Εκτός κι αν τα δυο παλικάρια δεν είναι ήρωες μιας τρελής, φανταστικής περιπέτειας γεμάτης αποκοτιά και κινδύνους, αλλά δυο πραγματικοί ήρωες - δυο μαχητές με σάρκα και οστά.
Γιατί τότε το όνειρο θα ξυπνήσει... και οι δυο σταγόνες της βροχής, οι δυο τόσες δα σταγόνες, θα κυλήσουν... θα κυλήσουν... και, συναντώντας κι άλλες στο διάβα τους, θα γίνουν ένα μαζί τους. Και θα σχηματίσουν τότε ένα ποτάμι: ένα ορμητικό ποτάμι ονείρου και ελευθερίας.