Η κοσμοαντίληψη του Ρομαντισμού και, κυρίως, το ισχυρό και ανατρεπτικό της όραμα γνώρισαν μια πραγματικά αστραπιαία διάδοση στις δυτικές κοινωνίες του τέλους του 18ου αιώνα. Οι κριτικές απέναντι στον Ρομαντισμό αποτελούν ασφαλώς ένα ενδιαφέρον πεδίο μελέτης του, πεδίο πάνω στο οποίο μπορεί να ασκηθεί ένας δραστικός έλεγχος των κρίσεων αυτών προκειμένου να διαπιστωθεί η παραμόρφωση η οποία επιχειρείται στη χρήση του ρομαντικού κοσμοειδώλου από μια σύγχρονη πολιτική θεωρία που εκφράζεται αναζητώντας τη θεμελίωσή της, αλλά και τη δικαίωσή της, στους τροπισμούς και τις ιδεολογικές κατευθύνσεις του Ρομαντισμού.
Ο ρομαντικός μυθικός ήρωας δεν είναι μια περιχαρακωμένη μορφή μέσα στο τραγικό του σύμπαν. Δεν διεκδικεί ένα σταθερό πεπρωμένο, το οποίο η ίδια η μυθικότητά του το επιβάλλει. Δεν είναι, τέλος, ένας συμβολισμός πεπρωμένου, όπως ήταν στην κλασική τραγωδία. Το αντίθετο, μάλιστα. Με το να είναι μια καθαρή ατομικότητα, μεταβάλλει διαρκώς σχήμα και μορφή: από εξεγερμένο υποκείμενο σε εκπεπτωκότα άγγελο· από αινιγματικό ονειροπόλο σε καταραμένο που πουλά την ψυχή ή τη σκιά του στον Σατανά, προκειμένου να κερδίσει τον εγκόσμιο κλήρο του ή την παντοτινή του νεότητα.