Τα ήθη, τα έθιμα, οι παραδόσεις, οι συνήθειες, οι γιορτές, τα πανηγύρια, οι ρίζες, οι καταβολές, είναι τα χαρακτηριστικά αλλά και τα στοιχεία που ενώνουν τις γενιές μεταξύ τους, στο διάβα των αιώνων. Αποτελούν τους συνδετικούς κρίκους του χθες με το σήμερα και στήνουν τις γέφυρες για μεταγωγή προς το σίγουρο και το αδιάφθορο μέλλον.

Είναι η ίδια η πολιτιστική κληρονομιά που πρέπει αλώβητη, αγνή, ανόθευτη χωρίς αλλότριες και ξενόφερτες προσμίξεις, να μεταβιβάζεται από γενεά σε γενεά για το "είναι και το γίγνεσθαι αυτών". Είναι ακόμη οι υφάνσεις και τα υλικά για το κτίσιμο του οικοδομήματος της ίδιας της πολιτιστικής Ιστορίας.

Κάποιος αναφερόμενος στα δρώμενα αυτά, τα ονόμασε "τροφή των λαών". Εύστοχος όντως παραλληλισμός. Δεν θα μπορούσαμε να διαφωνήσουμε. Μάλιστα δε κατ' επέκταση, θα λέγαμε ότι οι λαοί που στερούνται ηθών, εθίμων, παραδόσεων, είναι άρρωστοι, νοσούν. Πάσχουν από ασιτία. Περιπίπτουν σε φθίνουσα κατάσταση και στη συνέχεια στη λήθη, στη λησμονιά, στην αφάνεια, στην ασημότητα. Νοσηρή κατάσταση που χωρίς το ανάλογο και έγκαιρο ενδιαφέρον, την προσληπτικότητα δηλαδή, καθίσταται "ανίατη" με αναπόφευκτο το μοιραίο τέλος. Η παγκόσμια Ιστορία έχει πληθώρα τέτοιων παραδειγμάτων.

Αυτήν την αρρώστια καταπολεμά κι' αυτήν προσπαθεί να θεραπεύσει ο Νίκος Τοτονίδης με το βιβλίο που μας προσφέρει, το οποίο θα μπορούσε να χαρακτηρίσω ως βάλσαμο ελπιδοφόρο και ακόμη ως ένα ίαμα θεραπευτικό.