Περιέχει τα διηγήματα του συγγραφέα: "Οι καρφίτσες", "Άννα", "Αντρέας", "Ο Σταυρής" (σταλμένο, με το ψευδώνυμο Ο. Γλάρης, στην "Επιθεώρηση Τέχνης" για τον διαγωνισμό αντιστασιακού διηγήματος "Κορυσχάδες"), "Σταυρούλα", "Θοδώρα" και "Ο Γερο-Λιάς".

"Συμφωνία λυγμών" τα ονόμαζε ο ίδιος, στάλες βροχής που την ψυχή και το κορμί μουσκεύουν, θλίψη και κρύο μαζί. Πλαίσιο το χωριό και ήρωές του το μνημολόγιο της σχηματισμένης-ασχημάτιστης παιδικής ηλικίας, οι κοντινοί του απλοί άνθρωποι, που η κατάληξή τους δεν είναι τα βαθειά γηρατιά και τα καλά πλούτη. Ο χαμός πριν της ώρας τους και από συγκεκριμένες αιτίες. Τα στερνά ορθώνονται από τα τριάντα πέντε και ύστερα, μέσα στην αρρώστια και τη στέρηση. Τα γυναικεία χέρια γρήγορα χάνουν την τρυφεράδα, γίνονται αρσενικά, ροζιάζουν. [...]

Διδακτικός και συμπάσχων στους πίνακες της κοινωνικής κριτικής του -δεν γίνεται διαφορετικά-, η αισθητική του πιέζεται αφόρητα από τους εξωτερικούς κανόνες της ζωής εκείνης, που στο κάτω-κάτω δεν έπαιζε και δεν γελούσε. Παρ' όλα αυτά, τεχνίτης των πολλαπλών καταστάσεων, όταν η μια ιστορία εισχωρεί στην άλλη, όταν το ένα πρόσωπο ταυτίζεται με το άλλο και εκεί πάνω γεννιέται ένα τρίτο, φωνές τελικά πολλές μαζί, πολύβουη ζωή -καταραμένος ο θάνατος. Τότε μόνο οι άνθρωποί του παίρνουν τα ονόματά τους, γίνονται επώνυμοι, Άννα, Σταυρούλα, Αντρέας, Θοδώρα, όπως οι σταυροί στους τάφους, μπαίνουν πόδια-χέρια στην οριστική τους θέση, το κεφάλι, τα μαλλιά, η φωνή. Τότε η μνήμη των προσώπων αυτόματα λειτουργεί [...]. Συμφιλιωμένος με τη ζωή, τυπικά δεν ανατρέπει τον κόσμο που βλέπει αλλά τον δέχεται στη φυσική, ελεύθερη και αξιοπρεπή συμβίωσή του.

Μάρκος Μέσκος
Μάρτιος 1978