Ο δεύτερος τόμος των "Διασταυρώσεων" περιλαμβάνει μελέτες ομόλογες μ' εκείνες του πρώτου. Πρόκειται για δεκατέσσερις σπουδές που εξακτινώνονται γύρω από το ίδιο εστιακό κέντρο· την διασταύρωση γλωσσών, ειδών, ιδεών, νοοτροπιών, εποχών. Έτσι, λ.χ. εξετάζονται: η μεταφραστική πράξη και θεωρία ως καταλύτης για την δημιουργία εθνικής λογοτεχνίας και φιλολογίας· το έργο του Ειρηναίου Ασώπιου ως πεδίο συνάντησης της γαλλικής φινέτσας, του πλούτου των γνώσεων, της προοδευτικότητας των ιδεών, του χιούμορ και της δηκτικότητας· το τερπνόν ως όχημα του ωφέλιμου για τη διάδοση των γνώσεων από την αρχή της τυπογραφίας ως την ευόδωση των ανάλογων ελληνικών προσπαθειών· η γλώσσα και η μυθοπλασία του Βικέλα ως συνέχεια του ατομικού ήθους του και ανάπτυξη της προσωπικής βιοτροπίας· η "Αμαρυλλίδα" του Δροσίνη ως ένα παιχνίδι αφηγηματικών τεχνικών με υλικά παρμένα από την αυτοβιογραφία, το ημερολόγιο, την επιστολή και την μυθοπλασία· η ποίηση του Παλαμά ως μια διαρκής προσπάθεια μετεωρισμού των αντικειμένων και αντικειμενικοποίησης των μετεώρων, με προβολή όψεων του ατομικού λυρισμού, της εθνικής μυθολογίας και του φιλοσοφικού ετασμού των ανθρωπίνων· τα παλαμικά μαργινάλια στον "Σολωμό χωρίς μεταφυσική" του Βάρναλη ως ένα παλίμψηστο τριών κορυφαίων -αλλά τόσο διαφορετικών- κριτικών καταθέσεων, όπως εκείνες του Παλαμά, του Βάρναλη, του Αποστολάκη· η σατιρική ποίηση, και η ειρωνική τέχνη γενικότερα, με την ποικιλία των κωδίκων τους ως μηχανισμοί πολυφωνικών και αντιστικτικών κειμένων. [...] (από τον πρόλογο του συγγραφέα)