Πέρασαν αρκετά χρόνια από την έκδοση της ποιητικής μου συλλογής "Δεξίλεω". Όμως δεν σταμάτησα ποτέ την ποιητική μου δραστηριότητα. Έγραφα από την αδήριτη ανάγκη να εκφράσω τα συναισθήματά μου.

Συχνά, επέλεγα γραφή με λυρισμό, ακολουθώντας τη φαντασία μου με σκοπό να δραπετεύσω από τον κόσμο των αισθήσεων και υποκινούμενος και από την ιδιότητα του Μαθηματικού ν' ακολουθήσω με λογισμό την πραγματικότητα.

Ταξίδευα τη σκέψη μου στα σύγχρονα προβλήματα του ανθρώπου και στα προσωπικά μου βιώματα. Το εγχείρημα αυτό το κατάφερα σμιλεύοντας στίχους. Άλλοτε τους κρατούσα στα συρτάρια μου κι άλλοτε ήταν μέσον επι-κοινωνίας. Συχνά, κατέγραφα τις σκέψεις μου σε σκόρπιες σελίδες σε ώρες περισυλλογής, για να τις συνθέσω σε στίχους και ποιήματα, αργότερα.

Η ποιητική συλλογή μου αυτή αποτέλεσε την αφετηρία για να συνεχίσω το ονειρικό μου ταξίδι στην ποίηση. Είχα την αγαθή συγκυρία και τύχη να γνωρίσω σημαντικούς ανθρώπους της λογοτεχνίας. Μαθητής στο Γυμνάσιο γνώρισα τον Μιχάλη Περάνθη, ο οποίος με συμβούλευσε στα πρώτα μου ποιητικά βήματα. Στη συνέχεια, γνώρισα και έγινα φίλος με τον Νικηφόρο Βρεττάκο που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην ποιητική μου πορεία.

Πολλά οφείλω ακόμη στον εκδότη Κώστα Κουλουφάκο, ο οποίος με στήριξε στα πρώτα μου βήματα με την έκδοση του "Δεξίλεω" το 1987 από τις εκδόσεις "Διογένης".

Θα αναφερθώ, επίσης, και στον αγαπητό μου φίλο Γιώργο Βαφόπουλο που με ενθάρρυνε με την κριτική του και τις συμβουλές του.

Γιάννης Αποστολίδης