O Κούρτιος Βαξμούθιος (1837-1905), γερμανός ιστορικός και γεωγράφος μελετητής των αρχαίων χρόνων, επιχειρεί εδώ να προσδιορίσει τον "εθνικό χαρακτήρα" των νεοελλήνων και να τεκμηριώσει την ιστορική συνέχεια του ελληνισμού από την κλασική αρχαιότητα έως τη νεώτερη περίοδο. Το επιχείρημά του βασίζεται στα ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά και τις κτηνοτροφικές (βουκολικές) ασχολίες των νεοελλήνων κατοίκων της Αττικής καθώς και της Κρήτης, της Μάνης και των Κυκλάδων, στα δημοτικά τραγούδια, τα παραμύθια, τις παροιμίες καθώς επίσης σε λαϊκά έθιμα και προλήψεις της γέννησης, του γάμου και του θανάτου, που, κατά τον ίδιο (που έχει μελετήσει τη σχετική βιβλιογραφία, τον Fauriel, τον Πρωτόδικο και τον Βιβυλάκη κ.ά.), παραπέμπουν στα ομηρικά έπη (την Οδύσσεια), τον Αίσωπο και γενικότερα την αρχαία ελληνική γραμματεία. Το ενδιαφέρον αυτό πόνημα είναι χαρακτηριστικό δημιούργημα του γερμανικού ρομαντικού λαογραφισμού του 19ου αιώνα, ο οποίος στην Βαυαρία, την πατρίδα του βασιλιά Όθωνα, συνδέθηκε στενά με τον φιλελληνισμό.